…. «Είμαστε εδώ.»
Ο Τρέβορ έδειξε ένα μικρό σπίτι φτιαγμένο με περισσότερες λεπτομέρειες από τα άλλα. Μέσα από τα μπροστινά του παράθυρα μπορούσα να δω το σαλόνι και πέρα από αυτό ένα μικρότερο δωμάτιο χωρισμένο με πάσο, την
τραπεζαρία και την κουζινούλα. Οι τοίχοι ήταν ομοιόμορφα γκρίζοι. Μόνο κοιτάζοντας καλύτερα μπορούσα να δω τις μικροσκοπικές γραμμές των ενώσεων ανάμεσα στα πλαστικά τουβλάκια.
«Τι εννοείς με το εδώ;»
«Είμαστε εδώ», επανέλαβε ο Τρέβορ αγγίζοντας την οροφή.
Τότε το είδα. Το μικροσκοπικό αυτό σπίτι ήταν του Τρέβορ. Η μακέτα ήταν η οδός Κράιντον. Το φαρδύ λευκό κτίριο με τις τρεις πόρτες ήταν η Εθελοντική Πυροσβεστική Υπηρεσία του Έλβερτον και το μικρό κόκκινο κτίριο ήταν το
σχολείο μας, το Δημοτικό-Γυμνάσιο του Έλβερτον, πληθυσμός ενενήντα έξι μαθητές, βρωμερή μυρωδιά γάλατος και κιμωλίας.
«Μπορείς να το αγγίξεις, αν θέλεις.»
Ξεκίνησα από το σχολείο και πέρασα με τα δάχτυλά μου στον άδειο δρόμο, τσεκάροντας τα σπίτια: ένα, δύο, τρία. Έφτασα στο ενδέκατο και εκεί, στα δεξιά, ήταν το σπίτι μου σε μινιατούρα, με τους λευκούς του τοίχους, τις δύο
λεπτές κολώνες που στήριζαν τη βεράντα, τη φαρδιά αυλή στη βόρεια πλευρά που η μητέρα μου είχε γεμίσει με λουλούδια. Η μητέρα του Τρέβορ έβαλε μια φωνή πυκνή σαν πίσσα.
«Τρέβορ! Έλα να με βοηθήσεις με το δείπνο.»
«Έλα πάλι αύριο», μου είπε ο Τρέβορ.
«Το έχεις δείξει σε κανέναν άλλο;»
«Όχι.» Έβαλε το μοντέλο πίσω στη θέση του…
Απόσπασμα από το διήγημα του Αμερικάνου Sam Allingham το οποίο βρίσκεται στο Εκτός τεύχος Αστικό. Η μετάφραση έγινε από την Nora Schwarz και αποτελεί την πρώτη στο έργο του εν λόγω συγγραφέα στα ελληνικά. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να μας στείλτε στο ekdoseistonallon@gmail.com.
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ 